…czyli czwarty dzień z 42, a ja w lesie. Niby dziwny tydzień. Choć bardzo podobny do wielu poprzednich :P

W poniedziałek wytworzyłem sobie w podświadomości taką presję, że aż organizm odmówił posłuszeństwa ;] A może to moja meteopatia… Tak jak była niedziela, tak sytuacja się nie zmieniła, a jest już piątek. Lecą te dni jak pojebane.

Ależ tu zarosło ;] W zasadzie to nawet i lepiej. Działo się i dzieje, ale nie po to tu wpadłem… Celem mojej niespodziewanej wizyty na moim własnym blogu (;D), jest właśnie to, co się nie dzieje, a powinno, czyli mój przeklęty „magister”.

Ileż to już było „ostatnich razów” i „pewnych odpuszczeń”, a jednak horrorek się ciągnie i ciągnie ;)

Przed chwilą usiadłem przy kalendarzu i policzyłem, ile dni zostało do końca sierpnia, począwszy od jutra. Jest ich dokładnie 42. To nie może być przypadek – wszakże „42” jest uniwersalną odpowiedzią na pytanie o sens życia, wszechświata i wszystkiego.

„42” dni, wobec których mam pewne zadanie – dopilnować, by każdy z nich był na swój sposób unikalny i ważny, a nie tylko „przejedzony”. Zajebiście trudne zadanie, ale licząc te dni właśnie teraz, coś mnie jakoś ugryzło w dupę i uznałem, że nie mogę teraz przejść wobec tego obojętnie. W końcu to ostatnia „ostatnia szansa” ;]